سلسله مباحث آیات مهدوی(۷)

جزء [۷] سوره انعام ، آیه ۴۴
« فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ حَتَّىٰ إِذَا فَرِحُوا بِمَا أُوتُوا أَخَذْنَاهُمْ بَغْتَةً فَإِذَا هُمْ مُبْلِسُونَ » می‌فرماید پس چون حقایقی را که حالا به عنوان عبرت گرفته شدگانشان به آنها یادآوری شده فراموش کردن درهای همه نعمت ها را به روی آنها گشودیم تا هنگامی که به آنچه داده شدن مغرورانه خوشحال گشتند به ناگاه آنها را گرفتیم (یعنی در عذاب قرار گرفتن) پس یکباره از نجات خود درمانده و ناامید شدند.
نسبت به این آیه امام باقر (ع) می‌فرماید قول خداوند که می‌فرماید در این آیه «فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ» یعنی آنگاه که ولایت امام علی (ع) را رها کردند. مردم دورانی که باید می آمدند امیرالمومنین را یاری می کردن بعد از ارتحال‌ پیامبر بزرگوار مردم امام را رها کردند، ولایت را رها کردند، در حالی که به آن مأمور بودند و باید این کار را می‌کردند.
«فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ» درهای دنیا به روی آنها باز شد «حَتَّىٰ إِذَا فَرِحُوا بِمَا أُوتُوا أَخَذْنَاهُمْ بَغْتَةً فَإِذَا هُمْ مُبْلِسُون» اینجا مراد دوران قیام حضرت مهدی علیه السلام هست.‌ خُب چندتا نکته در اینجا وجود دارد؛
اگر راهی را که خداوند حکیم برای ما معین کرده طی کنیم، سعادت دنیا و آخرت را به دست می آوریم وگرنه به سمت و سوی ذلت دنیا و عذاب آخرت را خواهیم چشید. «فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِه»
می گوید وضعیتی که امت اسلام پس از رحلت رسول خدا داشتند تا به امروز به همین سبک بوده، آنهایی که باید نگاه به امامتشان و جانشینی پیامبران از غدیر می‌گرفتند، از سقیفه عده ای گرفتند! نتیجه طی مسیر سقیفه به جای غدیر وضعیتی درست کردند که انسانها به سمت سوی تفرقه و انحراف بروند. پس لذا باید آن نعمتی را که خدا به اینها عطا کرده بود توجه داشتند.
یکی از سنت های الهی می گویند مجازات استدراجی است یعنی اینقدر نعمت به آنها می دهد، این مجازات به این روش است که خداوند گناهکاران، طغیانگران جسور فورا آنها را مجازات نمی‌کند بلکه درهای نعمت را به روی آنها باز می کند، هر چه بیشتر در طغیان شان گام بردارند نعمت خودش را بیشتر می‌کند این از دو حال خارج نیست ؛
یا اینکه نعمت ها آنها را به سمت و سوی بیداری می آورد. بیداری آنها را به دنبال دارد، خُب در این صورت هدایت الـهی عملی شده. یا اینکه نه آن نعمت‌هایی که به آنها داده می شود و روز به روز بیشتر می شود به غرور و بی خبری آنها اضافه می شود که در این صورت مجازات آنها به هنگام رسیدن به آخرین مرحله خیلی خطرناک است.
که امیرالمومنین (ع) در حکمت [۲۵] اشاره می کند می گوید که اگر پیوسته از سوی خدا به سوی نعمت ها می‌آیید در حالی که تو اهل معصیت هستی بترس . لذا این نکته خیلی مهم است که باید توجه به آن نعمت هایی که می کنیم و این نعمت ها سرانجام این نعمت به کجاست؟ ما را به خداوند و توحید فرامین خدا می رساند یانه؟؟
نکته سومی که از این آیه برداشت می‌شود برخورد امام مهدی (ع) است با ظلم و ظالم! آن هم در جهت رهایی بشر از ظلم. مانند یک طبیب حاذقی که تیغ جراحی را برای قطع غده های چرکین و جهت درمان انسانهاست، سختی هایی هم دارد دردهایی هم دارد اما نتیجه ی بسیار شیرین و خوبی دارد. لذا باید این توجه را بکنیم اگر در جامعه ای که ظلم و فساد زیاد باشد این ظلم و فساد سختی هایی را به هر حال دارد که اگر ما می خواهیم مبارزه ی با ظلم بکنیم، ریشه ظلم و فساد را از بین ببریم به تبع سختی هایی را هم باید در جامعه تحمل بکنیم.
منتظران با یادآوری پیوسته وعده الهی خود را از آن ناامیدی در امان می‌دانند و برای آن روز خودشان را آماده می کنند همانطور که ما در دعای ندبه می‌خوانیم « متی تَرانا و نَراک و قد نَشَرْتَ لِواءَ النَّصرِ تُری» یک نوع ندبه ای است که در این فراز از دعای ندبه با امام زمان خودمان داریم ، می گوییم مولا جان کی می شود تو را ما ببینیم؟ یعنی آرزو داشتیم تو را ببینیم. حالا مراد از دیدن فقط ملاقات حضوری با امام نیست ؛
یعنی آن جامعه مهدویت که جامعه سراسر توحید و سراسر امنیت و عدالت و معنویت هست ما بتوانیم ببینیم در حالی که پرچم های یاری برافراشته شده ، مردم آنها را ببینند و اینجا ما در دعای ندبه حتی این تقاضا را داریم که می گوید آیا می‌شود روزی را ببینم که دور شما را گرفته باشیم و تو امامت امت را به عهده داشته باشی تا زمین را پر از عدل و داد کنی و بر دشمنانت عذاب الهی که می آید آنها را ما ببینیم، سرکشان و منکران را که نابود می‌شوند ما اینها را ببینیم و ریشه مستکبران را قطع بکنیم و اساس ستمگران را ما کاملا بتوانیم ان شاءالله از بین ببریم.
در فراز پایانی دعا واقعا همین را می‌گوییم «وَنَحْنُ نَقُولُ الْحَمْدُ للهِ رَبِّ الْعالَمينَ» در این حال ما می توانیم بگوییم این آرزو که‌ کردیم بگوییم «الحمدُللهِ رَبِّ العالَمین». ان شاءالله که آن روز را شاهد باشیم که جامعه نابودی کامل از ریشه های ظلم و ظالمین باشد، همانطوری که در آیه [۴۴] سوره انعام اشاره شده و امام باقر هم این جریان را به دوران ظهور و توجهی که مردم باید می‌کردند به ولایت و ان‌شاءالله این توجه را امروزه داشته باشیم و‌ ولایت خودمان را با ولایت آقا امام زمان (ع) گره بزنیم و بتوانیم رهروان خوبی برای امام زمان باشیم.
#متن_آیات_مهدوی ۷
با توضیحات حجت الاسلام و المسلمین استاد محمدرضا نصوری