عمل به احكام دين و انجام كارهاي نيك و خدمت به مردم و پرهيز از گناه و سعي در اداي حقّ الناس و داشتن يك زندگي حلال، توصيه خدا، پيامبر، امامان و حضرت ولي عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) است و يك شيعه بايد بر اين مدار و محور حركت كند. بنابراين، توصيه آن حضرت، همان توصيه هاي خدا و رسول است.
ليكن بر اساس حكاياتي كه از تشرّف يافتگان به ديدارش نقل شده است، گاهي سفارش هاي خاصّي به بعضي افراد فرموده كه يقيناً مخصوص آنان نبوده و هر منتظر بايد اهل اينگونه كارها باشد.
امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف)، به يكي از مؤمناني كه شب هاي چهارشنبه به مسجد سهله در نجف مي رفت و به عبادت مي پرداخت و در آن شب، خدمت به پدر را ترك مي كرد، در يكي از اين شب ها فرمود: برگرد، برگرد. و او فهميد كه حضرت راضي به ترك خدمت پدر به بهانه عبادت در مسجد سهله نيست.
آن حضرت در ديدار حاج علي بغدادي، به خواندن زيارت عاشورا و زيارت اباعبدالله الحسين در شب جمعه سفارش كرد. همچنين در موارد ديگر به خواندن زيارت عاشورا و زيارت جامعه تأكيد فرمود، يا به خواندن دو ركعت نماز خاص براي رفع گرفتاري، خواندن دعاي فرج، قرائت قرآن، احترام به پدر و مادر، زيارت قبور ائمّه، خواندن تعقيبات نمازها، رسيدگي به فقرا و نيازمندان شيعه، بردباري و صبر بر ناملايمات و از دست ندادن ايمان و عقيده، عزاداري براي سيد الشهدا، كه هر كدام از اين ها در حكايتي و ديداري نقل شده است و از مجموع آن ها برمي آيد كه داشتن يك زندگي ايماني و تقوايي و همراه با توجه به خدا و رسول و اهل بيت و نيكي و احسان به ديگران و انصاف، از جمله احسان به والدين، از توصيه هاي حضرت مهدي(عجل الله تعالی فرجه الشریف) است.
نقل شده است: مردي طالب ديدار بود و در اين راه، رياضت هاي زيادي كشيده بود. شبي به او نويد مي دهند كه در فلان شهر و فلان دكان در بازار، امام زمان را ملاقات مي كني. به آن شهر مي رود و خود را به آن دكان مي رساند و آنجا مي نشيند و امام را ديدار مي كند. در همان موقع، پيرزني فرتوت، قفلي را به بازار آورده بود تا آن را بفروشد. اهل بازار هريك آن قفل را به قيمت بسيار ناچيزي مي خواستند بخرند. امّا كاسبي كه امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) در كنار دكان او نشسته بود، ارزش قفل را اعلام كرد و گفت با كمي تنزّل آن را مي خرم و با همان مقدار سود، مي فروشم و همين مرا كافي است. پيرزن با خوشحالي قفل را فروخت و رفت. در اين هنگام، امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) رو به آن مرد ديدار كننده كرد و فرمود: اينگونه باشيد، تا ما خودمان شما را ديدار كنيم و به زحمت رياضت خودتان را گرفتار نكنيد.[۱]
امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف)، انتظار دارد شيعه منتظر او، آينه تمام نماي فضايل اخلاقي و عمل به دستورهاي شرع و پرهيز از وسوسه هاي شيطاني و اهل اخلاص و ايثار و احسان و عبادت باشد، تا به آن حضرت نزديك شود.
از توصيه هاي آن حضرت است: فَيَعمَلْ كُلُّ امرءٍ بِما يَقْرُبُ بِه مِن مَحبّتِنا و يتجَّنب ما يُدنیه مِن كَراهيتنا و سَخَطِنا ؛[۲]هر كدام از شما كاري كند كه او را به محبّت ما نزديك كند و از هرچه او را به ناراحتي و خشم ما نزديك مي سازد دوري كند.
آيا زندگي و رفتارمان، عامل قرب ما به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است، يا ما را از او دور مي سازد؟
در حديث ديگري امام صادق(علیه السلام) فرموده است: مَنْ سَرَّهُ اَنْ يَكُونَ مِنْ اصحابِ القائمِ فَلْينتظِرْ و لْيَعْمَلْ بِالْوَرعِ و محاسِنِ الأخلاقَ وَ هُوَ منتظِرٌ… ؛[۳]هركس دوست دارد كه از اصحاب قائم باشد، پس انتظار بكشد وعمل با هنركاري و اخلاق نيكو كند در حالي كه منتظر است. اگر از دنيا رفت و پس از مرگش حضرت قيام كرد، پاداش كسي را دارد كه او را درك كرده باشد.پس نشانه ياران حضرت و منتظران لايق، انتظار ، همراه با تقوا و اخلاق نيكو است.
پی نوشت ها:
- آيينه اسرار، ص۱۷٫
- بحارالأنوار، ج۵۳، ص۱۷۶٫
- غيبت طوسى، ص۲۰۰٫
برگرفته از کتاب زندگی مهدوی
ثبت دیدگاه