به گزارش خبرنگار گروه غدیر و مهدویت خبرگزاری شبستان، به مناسبت فرا رسیدن ایام عید غدیر و در آستانه روز مباهله که برگ زرین دیگری در اثبات حقانیت امیرمومنان(ع) و اهل بیت(ع) است با حجت الاسلام والمسلمین «محمدرضا نصوری»، کارشناس مهدوی و معاون تبلیغ و ارتباطات مرکز تخصصی مهدویت درباره ارتباط غدیر و مهدویت گفتگویی ترتیب داده ایم که در ادامه مشروح بخش نخست آن تقدیم حضورتان می شود:
واقعه غدیر در فرهنگ امامت و ولایت چه جایگاه و تاثیری دارد؟
غدیر یک نوع طرح‌گاه سازمان امامت و هدایت بشر است اگرچه غدیر به عنوان موضع زمانی معرفی حضرت علی‌بن ابیطالب(ع) به جانشینی و وصایت پیامبر(ص) ترسیم شده اما به نوعی امتداد سبزی است که در مسیر هدایت بشر با محوریت امام تا قیامت تسری یافته چنان که اسلام دین هدایت و سعادت بشر است، سلسله امامت، نعمت بزرگی است که خدا به انسان ها ارزانی داشته و در مسیر اطاعت و بندگی خود، با نقشه راه ترسیم شده در قرآن، بشر را به سعادت می رساند.
غدیر، اوج اعلان امامت بوده نه آنکه پیش از آن نبوده باشد بلکه مسئله امامت پیش از غدیر هم مطرح و معرفی شده بود اما غدیر اوج طرح‌گاه آن و واقعیتی متواتر است.
بین غدیر به عنوان نقطه آغازین امامت پس از رحلت حضرت رسول(ص) در سال دهم هجری با مهدویت و ظهور به عنوان پایان حتمی و روشن تاریخ، چه پیوند ارتباطی برقرار است؟
از نظر هندسی فاصله بین دو نقطه در یک مسیر را خط مستقیم می گویند اگر این فاصله را بخواهیم درباره رابطه غدیر و مهدویت تبیین کنیم باید گفت، نقطه اول غدیر است که با عبارت «مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ، فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ» در هجدهم ذی الحجه سال ۱۰ هجری با خطبه غدیر نبوی(ص) بیان شده و به ظهور و پایان تاریخ وصل می شود و در حدفاصل این دو نقطه خط امامت قرار دارد.
لذا اگرچه ما تردیدی درباره واقعه غدیر و متن خطبه غدیر پیامبر(ص) نداریم اما قطعاً هستند آنها که می خواهند در این واقعه با تحریفات خود، تردید ایجاد کنند.
مرحوم علامه امینی(ره)، در کتاب شریف «الغدیر» حدیث غدیر را آورده و شرح داده و ادله را بیان کرده و مراد و معنای «ولی» را توضیح داده و حق مطلب را ادا کرده است.
در موضوع مهدویت و امام زمان(عج) نگاه ما به خطبه غدیر پیامبر(ص) چه کیفیتی دارد؟
در ارتباط با مهدویت، نگاه ما باید استدلالی در تبیین ضرورت و اضطرار به وجود حجت باشد. باید توجه داشت مبانی، پیش‌فرض در هر موضوعی است. در اثبات ولایت باید مبانی هستی شناسی و انسان شناسی را هم بررسی کنیم و اینچنین راحت تر به مقصود برسیم.
مبانی هستی شناختی چند رکن دارد، نخست آنکه هستی به ماده محدود نیست بلکه عوالم دیگری مثل برزخ، غیبت، قیامت را هم داریم، دوم آنکه این هستی قانونمند است و هر جای آن را بنگریم نظم و قانون خاص خود را دارد که مبنا را به ما نشان می دهد.
سوم آنکه هستی هدفمند است یعنی انسان باید جریانی از مبدا تا معاد را طی کند چهارم آنکه تمام اجزای هستی به هم مرتبط هستند و نمی توان گفت این جریان با جریان بعدی ارتباطی ندارد حتی موجودات مکمل یکدیگر و همه مجموعه ها حتی مباحث مادی با هم در ارتباط هستند.
محور بعد آنکه عقل و استعداد بشری، برای هدایت انسان کفایت نمی کند یعنی انسان با همه مبانی مذکور باز هم مضطر به وحی و شخص پیامبر(ص) و افرادی در شان ایشان هستیم. یعنی انسان نمی تواند با عقل و غرائز مسیر سعادت را طی کند و مضطر می شود.
یعنی عقل و وحی برای هدایت انسان و حرکت او در مسیر سعادت کافی نیست؟
خیر؛ باید وجودی آگاه و عالم برای هدایت و راهبری انسان باشد لذا صرف تصریح به وجود برزخ و معاد کفایت نمی کند وگرنه خدا قرآن را به عنوان صندوق نور بر فراز کعبه می گذاشت و می فرمود: هر کس می خواهد هدایت شود، برود و قرآن را بخواند! یعنی وحی هم به تنهایی نمی تواند کمک کننده انسان باشد.
وحی حامل، شارح و مفسر و پیامبر می خواهد، پیامبر را هم خدا تربیت می کند، بایدها و نبایدها با مصباح(چراغ) و سفینه(کشتی) مطرح می شوند یعنی خدا در عین نشان دادن نور، وسیله حرکت را هم برای انسان تامین می کند اینکه خداوند در سوره مبارکه «ذاریات» می فرماید: «وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ»، این هدف به عنوان مصباح و نور نیازمند کشتی‌ای برای رسیدن است، لذا مبانی‌ای هست که باید تبیین شود و این از معصومانی که از گناه و خطا عصمت دارند و عالم هستند، برمی آید.
این نیاز، ضرورت وجود و حضور امام را تبیین می کند؟
اهداف انبیاء غیر از اهداف پیامبر(ص) و امامان(ع) نیست برای همین باید بعد از پیامبر(ص) اوصیایی باشند همان هایی که در خطبه غدیر نام‌شان برده شده، به نوعی پیامبر(ص) حقیقتی مهم یعنی وجود مقدس ۱۲ امام(ع) و هادی را در این خطبه برای تاریخ بیان کرده اند.
احادیث مربوط به ۱۲ امام(ع) از احدیث متواتر است و باید در گام اولِ ارتباط غدیر و مهدویت باید مبانی هستی شناختی شناخته شود و بدانیم در نبود راهبر و در زمان غیبت امام، فردی باید امت را راهبری کند که نزدیک‌ترین فرد به امام معصوم(ع) باشد یعنی ولی فقیه.
در دولت حق، رسم بر اطاعت است و در دولت باطل، رسم بر تقیه، البته تقیه به معنای دست روی دست گذاشتن و بیکاری نیست، بلکه پنهان کاری است. باید همچون «هشام» در زمان امام صادق(ع)، عمل و زمینه روی کار آمدن معصوم را فراهم کنیم.
ثبت دیدگاه