در طول تاريخ، بهترين ياران پيامبران و مردان الهي، جوانان بود‌ه‌اند؛ چنان‌چه رسول خدا(ص)مي‌فرمايد: « اوصيكُمْ بِالشُّبّانِ خَيْرا فَاِنَّهُمْ اَرَقُّ اَفـْئِدَةً اِنَّ اللّه َ بَعَثَنى بَشيرا وَ نَذيرا فَحالَـفَنِى الشُّبّانُ وَ خالَفَنِى الشُّيوخُ ؛ شما را به نيكى با جوانان سفارش مى كنم، چرا كه آنان، دل هاى رقيق ترى دارند، بهراستى كه خداوند، مرا بشارت دهنده و هشدار دهنده برانگيخت، جوانان با من همپيمان شدند و پيران با من به مخالفت برخاستند».
قرآن از اصحاب كهف با عنوان «جوان‌مرد» یاد می‌کند و این جوانان پاک‌دل را به جهت گرایش به حق، می‌ستاید: «…إِنَّهُمْ فِتْيَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ وَ زِدْناهُمْ هُدى ؛ آنان جوان‌مرداني بودند كه به خدايشان ايمان آوردند و خدا بر هدايتشان افزود».
دلبستگي و تعلق كمتر به دنيا، صفا و صميميت، آزادگي و حريّت، حق‌خواهي و باطل‌ستیزی از ويژگي‌هايی است که جوانان را برای پذیرش حق، مستعد نموده است. لذا در طول تاریخ و در مقاطع حساس، حضور چشم‌گیر و مؤثر جوانان را شاهد هستیم. هُشام‌بن‌حكم (متكلم جوان و انديشمند) و حنظلة غسيل الملائكه از جمله جوانان نمونة صدر اسلام و علي اكبر(ع)و وهب از جمله جوانان غیور عرصة کربلا هستند که هر کدام از آنان، الگوی تمام عیاری برای جوانان محسوب می‌شوند.
در زمان ظهور نیز بیشتر سپاه امام زمان(عج) را جوانان تشکیل می‌دهند: «أَصْحَابُ الْمَهْدِيِّ شَبَابٌ لَا كُهُولٌ فِيهِمْ إِلَّا مِثْلَ كُحْلِ الْعَيْنِ وَ الْمِلْحِ فِي الزَّادِ وَ أَقَلُّ الزَّادِ الْمِلْحُ ؛ ياران مهدي، جوان هستند. در ميانشان كهنسالي نيست مگر مانند سرمه در چشم و نمك در غذا؛ و در طعام، كمتر از هر مادة دیگر، نمك آن است».
البته لازم به تذکر است که این، به معنای عدم حضور بزرگ‌سالان در سپاه حضرت نیست؛ چنان‌چه در عرصة کربلا نیز افراد کهن‌سالی چون حبیب‌بن‌مظاهر و مسلم‌بن‌عوسجه، حضور فعال و مؤثری داشتند.
یکی از درس‌های مهم عاشورا به جوانان، طی کردن راه حقیقی تکامل است؛ چراکه رياضت‌هاي منفي و سير و سلوك‌هاي غير شرعي نه تنها راه رسیدن به کمال و قرب نیست؛ بلکه انسان را از آن دور می‌کند.
علي اكبر(ع)- جوان برومند امام حسين(ع)- با وجود قلّت سن، از جمله کسانی است که به کمال رسیده است. وی، در روز عاشورا -که امام حسين(ع)به ياران، بشارت بهشت مي‌داد و از اشتیاق و انتظار رسول خدا(ص) برای ملاقات آنان خبر می‌داد- به فرزند رسول خدا(ص) [امام حسين(ع)] بشارت مي‌دهد كه: «يَا أَبَتَاهْ عَلَيْكَ السَّلَامُ هَذَا جَدِّي رَسُولُ اللَّهِ يُقْرِئُكَ السَّلَامَ وَ يَقُولُ عَجِّلِ الْقَدُومَ عَلَيْنَا ؛ پدرم، خداحافظ. اين جدّم رسول خداست كه به تو سلام مي‌رساند و مي‌گويد بشتاب».
رمز اين مقام رفیع را بايد در سخنان امام حسين(ع) در خطاب با فرزندش، علي اكبر(ع)، يافت؛ آن زمان که او را برای رفتن به میدان، بدرقه نمود و فرمود: « اَللّهُمَّ اشْهَدْ عَلی هؤُلاءِ الْقَوْمِ فَقَدْ بَرَزَ اِلَیْهِمْ غُلامٌ اَشْبَهُ النّاسِ خَلْقاً وَ خُلْقاً وَ مَنْطِقاً بِرَسُولِکَ کُنّا اِذَا اشْتَقْنا اِلی نَبِیِّکَ نَظَرْنا اِلی وَجْهِهِ ؛ خداوندا! تو بر این قوم گواه باش، جوانی به مصاف آنان می‌رود که از نظر خلقت و خُلق و خُوی و سخن گفتن شبیه‌ترین مردم به رسول توست، ما هرگاه مشتاق دیدار پیامبر تو می‌شدیم به سیمای این جوان می‌نگریستیم»
پس تأسي و اقتدا به رسول خدا(ص) فرد را به اوج تكامل مي‌رساند؛ نه رياضت‌ها و اعمال دیگر و اين، براي جوانان منتظر درس مهمي است.
صفحه اصلی » گروه » مقالات مهدوی
۰۳ شهریور ۱۴۰۰ - ۷:۵۰
تأسي و اقتدا به رسول خدا(ص) فرد را به اوج تكامل مي‌رساند؛ نه رياضت‌ها و اعمال دیگر و اين، براي جوانان منتظر درس مهمي است.
ثبت دیدگاه