بنابر روایات، نماز ستون دین، کلید هر خوبی و مایه تقریب هر پرهیزگار به خداوند است.
پیامبر صلی الله علیه وآله می فرمایند:
«مَثَلُ اَلصَّلاَةِ مَثَلُ عَمُودِ اَلْفُسْطَاطِ إِذَا ثَبَتَ اَلْعَمُودُ ثَبَتَتِ اَلْأَطْنَابُ وَ اَلْأَوْتَادُ وَ اَلْغِشَاءُ وَ إِذَا اِنْكَسَرَ اَلْعَمُودُ لَمْ يَنْفَعْ وَتِدٌ وَ لاَ طُنُبٌ وَ لاَ غِشَاءٌ»
مثل نماز همچون ستون خیمه است؛ هرگاه ستون پای برجا و ثابت باشد طناب ها و میخ ها و پرده خیمه نیز (استوار) سودمند خواهد بود، و هر گاه آن ستون شکست دیگر نه میخ و نه طناب و نه پرده خیمه، هیچ کدام فایده نخواهد داشت.
به راستی چه اسراری در نماز نهفته که اگر آدمی در اقامه آن توفیق یابد مهر قبولی بر کارنامه اعمالش زده می شود و اگر از این وادی سربلند بیرون نیاید، اعمال دیگرش نیز سودی به حالش نخواهد داشت؟
آیا منظور از نماز، همین نماز ظاهری است و یا این که نماز، حقیقتی فراتر از این مراتب دارد؟
امیر المومنین علیه السلام می فرمایند:
انا صلاة المومن؛ من نماز مومن هستم.
امام صادق علیه السلام نیز می فرمایند:
نحن الصلاة؛ ما نماز هستیم.
نماز حقیقی یعنی اینکه انسان در محضر پروردگار احساس و اظهار خشوع کند، از حصار خودبینی و خودخواهی خارج شده در صفات الهی غرق گشته و محو جمال محبوب گردد و این حاصل نمی شود مگر با فرمان پذیری در برابر حجت خداوند.
هر قدر انسان وجودش را با خواست امام علیه السلام بیشتر منطبق نماید در بندگی پروردگار قوی تر شده و در اقامه نماز که سمبل عبادت و بندگی است توفیق بیشتری خواهد یافت.
کتاب کلید فرج
مرکز مجازی مهدویت
ثبت دیدگاه